Wij Staan Op!: Coronacrisis biedt kansen de maatschappij voorgoed toegankelijker te maken

Voor de coronacrisis leek het leven van mensen met een handicap in vergelijking tot mensen zonder een handicap op dat van de schildpad in een wedstrijd met de haas: in feite onmogelijk hetzelfde uit het leven te halen, of in ieder geval daar geen zelfde kans voor gehad.  Dit schrijft Thijs de Lange van Wij Staan Op!, de landelijke belangenorganisatie voor en door mensen met een handicap, in een opiniestuk. “Bij het heropstarten van de maatschappij moeten we de gelegenheid grijpen deze meteen blijvend toegankelijker te maken”, aldus De Lange.

“Ineens is de maatschappij tot stilstand gekomen. Voor mensen met een handicap zoals wij levert dit problemen op, maar de wereld lijkt er ook ineens inclusiever door te worden. Wij hopen dat we leren van deze tijd en we bij het heropstarten van de maatschappij de
gelegenheid grijpen deze meteen blijvend toegankelijker te maken. Wij Staan Op! denkt hier graag over mee.

Stelt u zich het leven van iemand met een handicap vóór de coronacrisis voor. Je wilde graag naar college gaan, maar dit vindt alleen fysiek plaats en bij het aanvang van het college ben je nog maar net uit bed geholpen door de thuiszorg. En als je al fysiek in staat was op pad te gaan – om het even school of werk – dan kom je aan het einde van de dag doodop thuis omdat de reis alleen
al je veel energie kost. Eigenlijk had je wel zin om naar die boekenclub te gaan ’s avonds. Maar nog zo’n reis ondernemen zorgt ervoor dat je de volgende dag werkelijk te moe bent om nog iets van je dag te maken, terwijl je morgen die belangrijke deadline hebt.

Haas en schildpad
Vóór de coronacrisis leek het leven van ons in vergelijking tot mensen zonder een handicap op dat van de schildpad in een wedstrijd met de haas: in feite onmogelijk hetzelfde uit het leven te halen, of in ieder geval daar geen zelfde kans voor gehad. Elk voorstel om de regels eerlijker te maken, werd daarbij in de wind geslagen: werken kan alleen in de acht uur tussen negen en vijf en als je een nieuw hulpmiddel wilde bestellen, kon je een hele dag vrij plannen omdat dat soort dingen alleen fysiek schenen te kunnen en niet telefonisch (ook al weet je al precies welk matras jij nodig hebt).

Elk voordeel heb z’n nadeel
En toen was daar het coronavirus en zorgde ervoor dat er ineens veel meer mogelijk was! Nu kan een mondbeugel wel gewoon opgestuurd. Daarnaast maakt het nu niet uit hoe je het doet, als je maar aan het einde van de week je werkuren haalt (al werk je bij wijze van spreken ’s nachts of in etappes van twee uur). Daardoor lijkt de maatschappij veel empathischer én inclusiever: doordat
de boekenclub nu online plaatsvindt, heb je nog genoeg energie om mee te filosoferen over wat de schrijver met die metafoor bedoelt.
Maar ook elk voordeel heb z’n nadeel. Zo beperkt het feit dat vrienden of buren niet meer over de vloer mogen komen je bewegingsvrijheid. Je moet nu wachten opdat de hulp vanavond weer komt voordat je iets kunt eten – en dat kan lang duren. Of de instelling heeft gezien dat een aantal medebewoners niet weet wat anderhalve meter betekent en heeft dan maar besloten dat niemand meer contact mag hebben met mensen buiten de instelling (ook al weet jij drommels goed wat de regels zijn). Wanneer de monteur van je kapotte elektrische rolstoel vraagt of je ‘m even naar buiten kunt brengen omdat hij anderhalve meter afstand moet houden en je huis niet binnen mag komen, rijst de vraag of de creativiteit die de coronacrisis met zich meebrengt wel ten volle wordt
benut.

Post-corona
De eerste periode van crisis is voorbij en we moeten vanaf nu vooruit kijken. Wij Staan Op! vindt dit de uitgelezen gelegenheid om na te denken over welke voordelen deze situatie geeft wat betreft de toegankelijkheid van het leven voor mensen met een beperking. We hopen dat bij het heropstarten van de samenleving de kans gegrepen wordt de samenleving inclusiever te maken. Dat je makkelijker een dagje thuis kan werken, bijvoorbeeld, of dat het college opgenomen wordt voor diegenen voor wie het onhaalbaar is om op tijd en in goede doen fysiek aanwezig te zijn. We denken hier graag over mee. Want laten we wel wezen: ook wij mensen met een fysieke beperking houden van real life contact. Maar soms is het ook weleens fijn niet tegen de haas te hoeven rennen.”