door Peter van Dartel
“Vandaag is het twee jaar geleden dat ik op een vrijdagavond rond half 7 werd getroffen door een hartinfarct. Ik schrijf met opzet getroffen, want het kwam out-of-the-blue. Pas achteraf herken je de signalen: altijd veel zweten, snel moe, veel last van de warmte. Gelukkig ben ik er weer helemaal bovenop gekomen: gedotterd en voorzien van een stent. Met een tasje vol medicijnen na 4 dagen naar huis gestuurd.
Maar vanaf dat moment was het leven van mij, en zeker die van mijn vrouw Marnel, niet meer hetzelfde.
Marnel kwam er namelijk op deze keiharde manier achter hoe ziek ze eigenlijk al vele jaren was en afhankelijk van mij. Dat besefte ik zelf ook niet. We zaten er zelf tenslotte ‘middenin’.
Die paar dagen van mij in het ziekenhuis waren verschrikkelijk voor haar. Een hartaanval komt natuurlijk altijd onverwacht, en als iets niet van stel op sprong te regelen is, dan is het wel wijkzorg. Zeker niet in het weekend. Gelukkig, onze zoon Joost was er voor haar, om te zorgen voor het eten en zo. Ik wil niet te veel in detail treden, maar wie doet nu haar dikke steunkousen aan en helpt met de toiletgang en het wassen? En dan is er nog onze teckel Beau. Helemaal ontregeld. Marnel op de knieën door het huis om voor hem de achterdeur open te doen bijvoorbeeld.
Noodkreten in de lokale Facebookgroep van haar en van mij hebben gelukkig een dag later wel wat snelle hulp op gang gebracht. Iemand wilde wel de hond uitlaten, iemand wilde wel helpen met haar verzorging. Dank je wel Swifterbant!
In september volgde bij mij nog een bypass-operatie, met uitstekend resultaat. Daarvóór hadden we nu gelukkig alle tijd om hulp te regelen. Ik voor de operatie naar het Isala in Zwolle, Marnel naar het Buurtzorg-pension in Utrecht. We kunnen klagen over de zorg in Nederland, maar dat er een dergelijke voorziening hier is dat valt onder de basiszorg, is natuurlijk geweldig. Zo goed en kwaad als het ging, werd Marnel daar in de watten gelegd. Ze had het er nog vaak over -op één uitzondering na- dat de mensen daar zo lief waren. Dat ze tot diep in de nacht bij haar bleven omdat ze zich zorgen maakte over mijn toestand. Die was namelijk even niet zo best. “Maar zij doen dingen toch minder goed dan jij Peet.” Niemand kon de kousen aantrekken zoals ik deed, ahum.
Na een week ziekenhuis, bracht Joost me van Zwolle naar Utrecht en daar hebben we nog een week samen doorgebracht in een zogeheten echtparenkamer. Kon ik ook nog een beetje rustig bijkomen. Eenmaal weer thuis was de wijkzorg al geregeld gelukkig en ook hadden we iemand gevonden die Beau wilde uitlaten. Ik mocht nog niks doen en zeker niet haar therapeutische kousen aantrekken of een drukke teckel uitlaten. So far so good?
We kwamen er beiden achter door deze ervaringen (om het zo maar te zeggen) hoezeer we aan elkaar vastgeklonken waren. Dat we nooit hulp zochten in die jaren daarvoor, maar alles zelf maar wilden oplossen, hoezeer we alles samen deden, hoeveel we samen 1 waren. Dat was op zich onze kracht, maar uiteindelijk ook onze kwetsbaarheid.
Met Marnel ging het in rap tempo steeds slechter. Haar vechtlust, haar veerkracht, haar positieve instelling ondanks alle pijn en beperkingen, was verdwenen. Ze wist dat ze nooit beter zou worden, het kenmerk van chronisch ziek zijn tenslotte, maar het vuur was weg. En als het vuur gedoofd is…
Ik ben helemaal opgeknapt, slik nog maar vier medicijnen per dag en heb er geen hartschade aan over gehouden. Fysiek voel ik me zowat sterker en beter dan ooit.
Marnel daarentegen is op 6 mei 2022 al een beetje gestorven….”
—————————————————–
PS: Peter is sinds het overlijden van Marnel op 4 oktober 2023 de beheerder van Stichting Onzichtbaar Ziek.
Wauw. Herkenbaar. Ik was mantelzorger. Ook onverwacht opname hart. Dus stel op sprong alles regelen vanuit ziekenhuis.
Daarna werd mijn liefde steeds zieker en overleed 3 jaar geleden.
Bedankt Peter voor het delen
Dan heb jij ook heftige jaren achter de rug. Toen ik het schreef had ik al het idee dat ik vast niet de enige ben met een verhaal als dit. Veel mantelzorgers zijn begrijpelijkerwijs niet met zichzelf bezig, maar met hun zieke partner of familielid. En als er dan iets me je gebeurt, dondert het kaartenhuis in elkaar. Daar weet de maatschappij ook geen weg mee. Marnel en ik zaten in een eigen bubbel en door haar ziekte was ons sociaal netwerk ook steeds kleiner geworden met de jaren. Dat is vast ook herkenbaar.
Heb je je leven weer wat op de rails Jopie?
We wensen Peter heel veel sterkte.
Situatie hier omgekeerd mijn man heeft heel veel zorg nodig, zolang ik het nog kan gaat het goed. Valt dat weg krijgen we daar ook mee te maken.
Dank je wel. Vergeet alsjeblieft niet om bij je omgeving en je instanties aan de bel te trekken. Marnel en ik waren soms te eigenwijs en vooral te trots. We wilden geen bemoeienissen met ons leven, zo zagen we dat. Maar als jij wegvalt of het niet meer kan, dan heb je inderdaad een probleem. Probeer dat te voorkomen, ook dat jij opbrandt, want dan heeft jouw man ook niks meer aan je. Het is moeilijk hoor. Sterkte!