“Sinds mijn achtste heb ik al last van depressie en borderline-kenmerken. Op mijn 18e werd dit vastgesteld als een chronische depressie en ernstige borderline. Ook vermoeden ze dat ik PTSS en een angststoornis heb, waarschijnlijk gerelateerd aan mijn diagnoses.
Ik heb de ʻmazzelʻ dat ik alle symptomen erop en eraan heb. Van impulsiviteit tot suïcidaliteit en alles wat ertussen zit. Ik heb te maken gehad met psychologen, psychiaters, opnames, intakes en wachtlijsten.
Van een behandeling is het nooit gekomen, tot aan 30 mei 2017. Ik zocht en vond een passende behandeling. Op 13 juli had ik mijn eerste intake en deze ging beter dan verwacht. Ik werd gehoord, er werd geluisterd en de goede vragen werden gesteld.
Wat er allemaal aan deze behandeling vooraf is gegaan? Op mijn 13e is er iets heel heftigs gebeurd en hier heb ik nog regelmatig mee te maken. Na jaren van eenzaamheid was dit de zo genoemde druppel. Hierdoor begonnen de zelfmoordpogingen, de zelfbeschadiging en de eetproblemen. Toch kreeg ik nog steeds geen hulp, niemand die me serieus nam.
Op mijn 15e ben ik uit huis geplaatst en kreeg ik wel de begeleiding die ik nodig had. Maar na een maand werd ik weer naar huis gestuurd en ging het weer fout. Ik zocht troost in alcohol, samen met twee klasgenootjes. Hierdoor ging het steeds slechter en ben ik van de HAVO naar de MAVO gegaan.
Op het moment dat ik mijn leven weer een beetje op orde kreeg, werd mijn moeder ziek. Ze kreeg een Conversie (soort van psychische TIA/beroerte). Ze kon haar linkerkant niet meer voelen en bewegen, een tijd lang kon ze niet praten en na de revalidatie begonnen de angsten. Ik ben gestopt met mijn twee opleidingen om voor mijn moeder te zorgen. Helemaal op het moment dat ze niet meer naar buiten durfde en later alleen onder begeleiding. Ik was er altijd om boodschappen te doen voor haar en later mét haar.
Op 29 september 2016 overleed mijn moeder en halverwege november ben ik volledig ingestort. Op dat moment werd ik voor het eerst opgenomen. In totaal heb ik er 9 opnames op zitten. De duur verschilt van 2 dagen tot een maand, zowel op een open als een gesloten afdeling. Zelfs een keer met IBS (inbewaringstelling), waardoor ik niets meer te zeggen had.
Tijdens de opnames ben ik alles kwijt geraakt. Mijn vrienden, mijn familie en mijn opleiding. Na de opnames ben ik echt mijn leven verloren: ik durf bijna niets meer en kan ook bijna niets meer. Ook heb ik twee keer met een toxische shock op de IC gelegen, dit was 22 mei en 26 juni dit jaar. Helaas werd ik toen niet meer serieus genomen en ben ik naar huis gestuurd. Ook ben ik uitgelachen door de crisisdienst, waardoor ik al het vertrouwen in de hulpverlening ben verloren.
Handvatten
Ondanks alles vecht ik toch door, dankzij 113. Ik chat of bel met hen als ik in een crisis zit en hierdoor kom ik er sneller uit. Ook volg ik als overbrugging tot een behandeling een chat-therapie met een psycholoog van 113. Ik heb nog steeds hoop dat alles ooit goed komt, dat ik ook een ʻnormaalʻ leven kan leiden. Een leven waar ik (en niemand anders) tevreden mee ben, misschien zelfs wel gelukkig. Van mijn depressie en borderline blijf ik altijd last houden, maar in behandeling hoop ik handvatten te krijgen om hiermee om te leren gaan.
Ik ben ook begonnen met een dichtbundel ʻOp weg naar herstelʻ. Hier leg ik al mijn gevoel in en ik wil deze bundel na mijn behandeling gaan uitgeven. Waar ik ook veel voldoening uit haal zijn de taboedoorbrekende onderwerpen die ik in mijn groep bespreekbaar maak.
Hou vol, verlies nooit hoop! Ik heb ook 14 jaar gewacht op een passende behandeling. De hulp is er, je moet alleen weten waar je moet zoeken. Stop niet en geef niet op totdat je die hulp heb gevonden. Ik geloof in jullie allemaal! “
