Soms grijpt een klein detail je — een vogel, een gebroken vleugel — en opent het een hele wereld van pijn, hoop en verbinding. In ‘Waren we allemaal maar vogels’ vertelt Brian Buckbee zijn eigen verhaal, vanuit de broosheid van zijn lichaam maar ook de veerkracht van zijn geest.
Brian lijdt al jaren aan een mysterieus, chronisch ziekteproces (een hoofdpijn die al 422 dagen duurt) dat hem berooft van zijn vermogen om te lezen of te schrijven — alles wordt gedicteerd. Hij worstelt met lichamelijke klachten die zijn leven drastisch hebben veranderd.
Op een avond vindt hij een gewonde babyduif, die hij Two-Step noemt. De duif wordt zijn metgezel, spiegel en redding in periodes van isolement, verdriet en lichamelijk lijden.
Tegelijk worstelt hij met het verlies van een belangrijke relatie, met verwerking van familiegeschiedenissen en met de vraag wat het betekent om liefde te geven en te ontvangen in situaties van kwetsbaarheid.
De manier waarop Buckbee de relatie tussen mens en dier uitvergroot: de duif is niet zomaar een dier, maar een venster op zijn eigen pijn en hoop. De schrijfstijl is fragmentarisch, associatief, vaak springend in tijd en gedachte — passend bij hoe iemand leeft met chronische ziekte. Er is balans tussen zwaarte en verwondering: dit is geen klaagzang, maar een eerlijke verkenning van het bestaan, waarbij aandacht voor kleine details — een vleugel, een daglicht, een ademtocht — kracht krijgt. De metaforen: de vogel als symbool van vrijheid, kwetsbaarheid, herstel, maar ook afstand en afscheid.
Dit is geen makkelijk boek, en dat hoeft ook niet. Het vraagt van de lezer geduld én openheid. Maar als je daarin meegaat, dan is het ontroerend. Je voelt de pijn, je proeft de hoop. De momenten waarop Buckbee zijn kwetsbaarheid toont zijn precies die momenten waarop je weet: dit boek ís kwetsbaarheid — niet gespeend, niet verdoezeld.
Toch is het niet somber tot in de dood: het is ook een ode aan de veerkracht van het hart, en aan hoe kleine verbindingen — zelfs met een dier — betekenis kunnen geven.
Voor iedereen die leeft met ziekte, met verborgen pijn of onzekerheid — maar ook voor mensen die buiten die ervaring staan, om binnen te kijken. Voor wie leest in de hoop iets te begrijpen van wat het is om te bestaan in een lichaam dat soms niet meewerkt. Voor wie houdt van literatuur die stil houdt, die vragen stelt, die je niet alles geeft maar je uitnodigt om mee te denken en te voelen.
Titel: Waren we allemaal maar vogels (We should all be birds)
Auteur: Brian Buckbee (in samenwerking met Carol Ann Fitzgerald)
Uitgeverij: Alphabet
ISBN: 978 90 213 4414 0
