Voor chronisch zieken die uiterlijk niets mankeren is de groeiende nonchalance over bijvoorbeeld de anderehalvemeter-maatregel funest, betoogt Anna van Gerve.
‘Moet ik dan een rode stip op mijn voorhoofd plakken als ik ons jongetje straks naar school breng?’ Mijn man haalt zijn schouders op. ‘Misschien’, zegt hij. Ik vraag hem of hij zich realiseert dat hij dan zelf ook met een rode stip moet rondlopen, voor mij.
Er zijn in Nederland duizenden jonge mensen met een chronische ziekte die van buiten niet (direct) zichtbaar is. Ik ben er één van. Op mijn 17de begon ik plotseling dubbel te zien. Niet veel later kreeg ik moeite met tillen, traplopen, praten en met mijn ademhaling. Diagnose: Myasthenia Gravis (ernstige spierzwakte), een auto-immuunziekte die de signalen van mijn zenuwen naar mijn spieren verstoort.
Gelukkig kan ik met behulp van medicatie een relatief normaal leven leiden. Tot de coronacrisis dan, want ineens behoor ik tot ‘de risicogroep’. Toen premier Rutte zei dat het zaak was de kwetsbaren in onze samenleving te beschermen, was ik in eerste instantie opgelucht. Er wordt voor mij gezorgd. Er wordt een muur om mij heen gebouwd. Maar al snel volgde de eerste horde. Er bestaat nog altijd een stereotype beeld van wat men kwetsbaren noemt: oud, in een rolstoel, met een stok of anderszins afwijkend.
Zie je mij, dan zie je een jonge gezonde vrouw. In een paar weken tijd heb ik meer mensen dan ooit – buren, juffen, de collega’s van mijn man – moeten uitleggen dat ik ziek ben en dat hoge koorts of infecties kunnen leiden tot een levensbedreigende Myasthene crisis waarbij de ademhalingsspieren het begeven. Juist de combinatie met corona, waarbij de ademhaling óók in het nauw komt, maakt het extra gevaarlijk.
(Bron en volledig artikel Volkskrant)
