Onderstaande blog komt van Medisch Contact, een site voor en door medici. Dit blog is geschreven door een huisarts.
“Tot een aantal jaren geleden was je in de bloei van je leven. Je had blauwe, sprankelende ogen die vol energie het leven tegemoet lachten. Totdat je door je rug ging en het thuis even niet meer kon bolwerken. Een drukke baan. Kinderen. Sociale verplichtingen. En een niet altijd gezellig huwelijk. Niks hielp tegen de pijn. Bewegen. Rugversterkende oefeningen. Fysiotherapie. Manueel therapie. Paracetamol. Naproxen. Tramadol. En uiteindelijk oxycodon. De blauwe kleur van je ogen werd steeds minder goed zichtbaar. Inmiddels kijk ik in een paar doffe kijkers.
De reden van ons contact is dat ik graag met je wilde praten over je pijnstillinggebruik. Je vroeg steeds om herhaalrecepten van oxycodon zonder tussentijds spreekuurbezoek. In het begin nog prima op tijd. Later met steeds kortere tussenpozen en uiteenlopende argumenten: ‘Verloren in de dierentuin.’ ‘Ik ben op vakantie en ben het thuis vergeten.’ ‘Mijn man had er ook een paar nodig.’ ‘Ik heb er minder meegekregen van de apotheek.’ En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ben geen politieagent, maar ik help je niet door maar iedere keer herhaalrecepten te accorderen. Ik hoopte op begrip.
Blij met mijn uitnodiging was je echter niet. Als ik je naar je oxycodongebruik vraag, kijk je achterdochtig om je heen. ‘Ja maar dokter, het was allemaal echt waar!’ Ik probeer niet be- of veroordelend te communiceren. En vooral zonder waardeoordeel. Je begint te huilen. Die pijn in je rug is invaliderend. Je kunt niet meer alles tillen op het werk. Je kunt niet meer naar hartenlust met je kinderen spelen. Je doet geen oog dicht. En bovendien word je er chagrijnig van, wat in je sociale leven en in je huwelijk ook niet bepaald wordt gewaardeerd. De oxycodon maakt het tenminste nog een beetje draaglijk. ‘Begrijpt u dat dan niet?’ ”
Verder lezen? Klik dan hier om naar de site van Medisch Contact te gaan!
