Treinreizen naar het werk, in de collegebanken zitten of een tentamen maken op school. Vanwege de coronacrisis zit het er de komende tijd allemaal niet in. Maar voor sommige groepen in het thuiszitten altijd al dagelijkse realiteit. Hoe kijken zij naar een veranderende samenleving waarin thuiswerken en studeren meer mogelijk is? 3FM spreekt twee jongeren met chronische aandoeningen over aanwezigheidsplicht, innovatie in het onderwijs en de solidariteit die nu ontstaat.
Eline van der Meulen (26) vindt het bijzonder om te zien hoe snel iedereen zich aanpast aan thuis studeren en werken. Toen zij studeerde, was dat niet altijd mogelijk. Eline had als baby leukemie en heeft daar klachten als diabetes, hart- en longproblemen en chronische pijn aan overhouden. Op haar studie kreeg ze niet veel ruimte om vaker thuis te blijven. “Door de hoge aanwezigheidsplicht deed ik in plaats van drie jaar, vijf jaar over de studies gezondheidswetenschappen en biomedische wetenschappen. Vaste ziekenhuisafspraken en behandelingen waren lastig te combineren met de verplichte colleges en tentamens. En soms waren mijn klachten zo heftig, dat ik niet naar school kon komen.”
Om meer aandacht te vragen en te zorgen dat jongeren met chronische aandoeningen meer mee kunnen doen in de maatschappij heeft Eline zich aangesloten bij het Jongerenpanel Zorg en Perspectief (ZeP). Ze is namelijk niet de enige die tegen problemen rondom thuiswerken en thuis studeren aanloopt. Een derde van de studenten heeft een functiebeperking, voor deze groep zou meer flexibiliteit een groot verschil maken.
…
(Bron en volledig artikel 3FM)
