‘Body dysmorphic disorder is een chronische ziekte, want de waanachtige overtuiging blijft bestaan’
Afbeelding: PsyQ
Nienke Vulink is gespecialiseerd in obsessieve-compulsieve stoornissen, waarop ze promoveerde. Na de eeuwwisseling kwam ze in aanraking met body dysmorphic disorder (BDD). Toen was deze stoornis in Nederland nauwelijks nog bekend. Tegenwoordig zijn meer mensen op de hoogte van body dysmorphic disorder, in de volksmond ook wel body dysmorphia genoemd. Er is echter nog een lange weg te gaan, want het gaat om een grote groep mensen.
Ongeveer twee procent van de populatie lijdt aan dit ziektebeeld. Dat is ongeveer net zoveel als het aantal mensen dat een dwangstoornis heeft. Om meer te weten te komen over dit ziektebeeld ging de Nationale Zorggids in gesprek met psychiater dr. Nienke Vulink van het Amsterdam UMC.
“Body dysmorphic disorder moet niet met een laag zelfbeeld verward worden, al is er zeker een correlatie”, aldus Vulink. “Om van body dysmorphic disorder te kunnen spreken, moet er aan internationale criteria voldaan worden die zijn opgesteld aan de hand van medisch-psychiatrische onderzoeken naar deze aandoening. Het hoofdkenmerk van het ziektebeeld is dat mensen een extreem sterke overtuiging hebben dat een bepaald lichaamsdeel of soms meerdere lichaamsdelen afwijkend zijn. Ze vinden dat deel van hun lichaam heel lelijk, walgelijk of zelfs monsterlijk.
Mensen met body dysmorphic disorder hebben daarnaast vaak een laag zelfbeeld, wat regelmatig lijkt bij te dragen aan het ontstaan van BDD, maar het is wel echt iets anders. Sinds 2013 valt BDD binnen de ‘familie’ van obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen in de DSM-5. Er zijn duidelijke overeenkomsten maar ook verschillen tussen BDD en de dwangstoornis in symptomen, maar ook in de hersengebieden waarin deze ziektebeelden zich manifesteren. Echter zien we ook overeenkomsten in betrokken hersengebieden tussen BDD en anorexia nervosa.”
(Bron en verder lezen: Nationale Zorggids)
