Noortje van Lith strijdt al jaren tegen de onderbetaling van mensen met een (arbeids)handicap. Dat begon met een brief aan premier Rutte. Ondertussen heeft ze niet stilgezeten! Op haar website Noortje Strijdt Door (https://noortjestrijdtdoor.wordpress.com/) en op X (https://twitter.com/LithNoortje) klimt ze vrijwel dagelijks in de pen, of beter gezegd toetsenbord, om mensen te wijzen op het simpele feit dat gehandicapten een gelijke behandeling verdienen! Haar nieuwste initiatief is een brief aan de fractievoorzitters van de Tweede Kamer. Met Prinsjesdag en straks ook de verkiezingen in aantocht hoopt ze extra aandacht te krijgen. Wij hopen dat eveneens, vandaar dat we die brief ook hier integraal publiceren. Go Noortje, samen staan we sterk! #SamenSterk
—————-
Brief aan de fractievoorzitters over het VN-Verdrag Handicap.
Beste fractievoorzitters van de Tweede Kamer,
Mijn naam is Noortje van Lith, vijf jaar geleden schreef ik een brief aan premier Rutte over de onderbetaling van mensen met een (arbeids)handicap. Sindsdien ben ik aan het strijden voor de rechten van mensen met een handicap. Inmiddels heb ik zelf een baan bij de Sociaal Economische Raad, maar ik besef dat een baan hebben niet voor iedereen met een handicap vanzelfsprekend is of mogelijk is.
Ik krijg vaak de vraag: Mensen met een handicap hebben toch dezelfde rechten als ieder ander? Waarom behandelen we die rechten dan? Mijn antwoord: Mensen met een handicap hebben inderdaad dezelfde rechten, maar hebben niet altijd toegang tot dezelfde rechten.
Mijn ervaring is dat ik voornamelijk door de buitenwereld geconfronteerd wordt met mijn handicap. Niet alles is toegankelijk en mensen praten vaak niet tegen mij, maar tegen degene die bij mij is of ze bejegenen mij enorm kinderachtig.
Nog te vaak worden de rechten van mensen met een handicap als een gunst gezien. Ik noem een voorbeeld: ‘Kijk eens dame, ik heb een plank voor jou weggelegd zodat jij naar binnen kunt met jouw rolstoel.’ Begrijp me niet verkeerd, het is hartstikke aardig als mensen het doen, maar het voelt voor mij wel als dankbaar moeten zijn, terwijl iemand die loopt niet dankbaar hoeft te zijn om binnen te komen. Nog steeds zijn niet alle (openbare) gebouwen toegankelijk voor mensen met een handicap, er zitten ook geen consequenties aan het niet toegankelijk maken van gebouwen. Het zou goed zijn als de overheid mee helpt door het geven van subsidie voor het toegankelijk maken van een gebouw en als het echt niet kan moet er bij een renovatie of verhuizing gelet worden op toegankelijkheid met behulp van ervaringsdeskundigen en betaal hen dan ook voor hun deskundigheid.
Dat mensen met een arbeidshandicap die niet zelfstandig het Wettelijk Minimumloon kunnen verdienen in armoede moeten leven, is ook een van de dingen die ervoor zorgt dat Nederland helemaal niet zo’n beschaafd land is. Het gaat dan over een (aanvullende) uitkering, ook als men wel 15 tot 20 uur per week werkt. De aanvulling gaat maar tot het sociaal minimum (1.115,79 euro p/m). Dat betekent dat men geen volwaardig leven kan leiden, nooit ook niet, op de pensioengerechtigde leeftijd, want men bouwt geen pensioen op met een (aanvullende) uitkering. 15 of 20 uur werken kost voor iemand met een arbeidshandicap net zoveel of zelfs meer energie als voor iemand die wel 40 uur kan werken. Dan kan men wel zeggen, maar je verdient het uurloon, maar daar kan men niet van rondkomen als je maar 15 tot 20 uur kan werken. Daarnaast hebben ze ook te maken met de plichten in de bijstand zoals de kostendelersnorm, partnertoets en vermogenstoets. Het is echt overleven omdat deze mensen vaak hogere levenskosten hebben.
Daar komt nog bij dat in armoede leven nog meer energie kost. Veel mensen met een arbeidshandicap kunnen al vaak minder goed ergens heen, omdat ze het geld er niet voor hebben, maar ook omdat veel panden niet toegankelijk zijn voor hen. Dus Nederland, het begint bij geld hebben, ook voor leuke dingen. en weet dat iedereen vroeg of laat het nodig heeft. Iedereen kan een been breken en daardoor tijdelijk een rolstoel nodig hebben. Toegankelijkheid is voor iedereen van belang, maak het verplicht, maak subsidie vrij om een toegankelijk Nederland te bouwen. Stop met die vrijblijvendheid.
Ook als het gaat om de arbeidsmarkt moeten we echt een andere denkslag maken, we zeggen vaak. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, maar is het vaak niet andersom? Heeft de arbeidsmarkt geen afstand tot deze mensen?
Eén op de vijf Nederland heeft een handicap, variërend van licht tot zeer ernstig. Allemaal hebben we in meer of minder mate hulp nodig op alle levensterreinen. Deze hulp is heel fijn, maar nog fijner is het als we zelfstandiger kunnen zijn, daar kunt u ons bij helpen door het VN-verdrag te betrekken bij elk beleidsterrein, want dit gebeurt onvoldoende en daardoor schendt Nederland al gelijk een van de verdragsverplichtingen. U kunt mensen attent maken op het belang van het VN-verdrag Handicap, hij is geratificeerd in 2016, maar in de praktijk is er nog zeer weinig van te merken.
Aan u stel ik de vraag, wil u ervoor zorgen dat Nederland het VN-verdrag Handicap echt gaat uitvoeren of moeten we toegankelijkheid voor altijd als een gunst gaan zien en blijven wij minder waard in dit land?
Ik hoop dat u nadenkt over de inhoud van mijn brief en het VN-verdrag Handicap echt in de praktijk gaat uitvoeren, want pas dan voelen wij ons gezien, gehoord en gesteund.
Met vriendelijke groet,
Noortje van Lith
Noortjegelijkebehandeling@gmail.com
