Het Restless Legs Syndroom (RLS) is een neurologische aandoening die in veel gevallen niet meer overgaat en mogelijk verergert met het stijgen der jaren. De symptomen zijn te bestrijden, de aandoening zelf (nog) niet. In die gevallen dat er een aanwijsbare oorzaak is (bijvoorbeeld het gebruik van bepaalde medicijnen), willen de klachten wel eens (aanzienlijk) minder worden als de medicatie wordt gewijzigd. In andere gevallen kunnen aanpassingen in de leefstijl en zo nodig medicatie helpen.
Hoewel de diagnose RLS meestal pas bij mensen van middelbare leeftijd wordt gesteld, kunnen veel patiënten, vooral diegenen met primaire RLS, zich herinneren dat ze er al op jonge leeftijd last van hadden. Vaak werden de symptomen dan groeipijnen genoemd, of de kinderen werden hyperactief genoemd omdat ze moeilijk stil konden zitten.
In het begin treden de symptomen af en toe op, bijvoorbeeld gemiddeld eens per maand, of alleen in een bepaald seizoen. Langzamerhand kan de frequentie hoger worden.
Na verloop van tijd wordt uw lichaam zodanig vermoeid door het optredende tekort aan slaap, of slaap van een goede kwaliteit, dat maatregelen noodzakelijk zijn. In eerste instantie behoeven dat geen medicijnen te zijn. Geven deze alternatieven geen verlichting, dan kan het nodig zijn om over te gaan tot medicatie op voorschrift van uw arts.
Er wordt in toenemende mate internationaal wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de oorzaken van RLS maar het laatste woord is nog niet gezegd.
Het Restless Legs Syndroom wordt tegenwoordig ook wel de ziekte van “Willis-Ekbom” genoemd. Thomas Willis is de arts die de aandoening voor het eerst heeft beschreven in het jaar 1672. Hij gebruikte opiaten om de symptomen te bestrijden. Professor Karl-Axel Ekbom beschreef in 1945 in zijn publicatie “Restless Legs” de ziekte. Hij beschreef daarbij 8 gevallen van RLS. De naam Restless Legs Syndroom staat sinds die tijd voor deze neurologische progressieve aandoening.
