Als de werkzaamheid van mepolizumab afneemt, kunnen patiënten met ernstig astma meer effect hebben van benralizumab. Dat concluderen onderzoekers op basis van een kleinschalige observationele cohortstudie.
In Italië kwam mepolizumab als eerste IL5-remmer op de markt, later gevolgd door benralizumab en reslizumab. De onderzoekers onderzochten de kenmerken van patiënten die werden omgezet van mepolizumab naar benralizumab. Ook onderzochten zij het effect van overstappen op verschillende klinische parameters. De onderzoekers gebruikten voor deze retrospectieve observationele studie data van Italiaanse verwijzingscentra voor ernstig astma.
Zes maanden na de start met mepolizumab hadden alle patiënten (43 vrouwen en 25 mannen in de leeftijd van 23 tot 84 jaar) een optimale respons op mepolizumab. Van hen werden er 30 omgezet naar benralizumab na een mediane periode van 21 maanden vanaf de start met mepolizumab. Bij patiënten een jongere leeftijd, hogere dosis orale corticosteroïden en/of lagere eosinofiele concentratie vond relatief vaker een omzetting plaats. Het aantal longaanvallen was op het moment van omzetten opgelopen van 0 tot 1 (start mepolizumab) naar 4 tot 6 per jaar (start benralizumab). Op het moment van follow-up (mediaan 31 maanden vanaf de start met mepolizumab) was dit weer gedaald naar 0 tot 2 per jaar. De dosering van orale corticosteroïden was bij de overstappers gedaald van 5 tot 25 mg per dag naar 0 tot 25 mg per dag.
De onderzoekers noemen de kleine steekproefomvang en het retrospectieve ontwerp als grote beperkingen bij de interpretatie van de studie. Zij vinden dat er in vervolg op deze eerste studie meer onderzoek op dit gebied moet komen.
Mogelijk gaf de omzetting voor de patiënt of behandelaar aanleiding om ook andere factoren die van invloed zijn op ernstig astma te optimaliseren. De onderzochte gegevens bevatten hierover waarschijnlijk geen informatie.
