“Mijn lijf wil niet, mijn hoofd loopt vast, ik ben ziek.
maar mijn ziekte heeft geen naam.
Al jaren zoeken artsen en ik saam.
Allerlei namen komen er voorbij,
Maar de goede zit er tot nu toe niet bij.
Sommige artsen reageren ongeduldig en nors
op mijn klachtenlijst en die is fors.
Instanties willen nu eindelijk wel eens weten
hoe wat ik heb zal heten
Ik pas niet in hokje X ook niet in hokje Y
Ik hoor gewoon nergens bij.
Als je klachten geen naam hebben, zijn ze dan nep?
Of heb je dan alles maar bedacht?
Misschien met de reden dat aan het eind zonder werk
geld op je wacht?
Zo wordt er vaak naar mij gekeken:
en ik met een leugenachtig persoon vergeleken.
Maar mijn klachten zijn echt.
Ik voel mij zo eenzaam in dit gevecht.
Langzaam bekruipt mij het gevoel:
dat de maatschappij niet om kan gaan met “naamloze” en daarom reageren ze zo koel.
Alles moet een naam hebben om begrepen te zijn.
maar dat kwetst de groep mensen die net als ik “naamloos” zijn.”
(Nellie@2021)
—–
Na een zoektocht van 2 jaar kregen mijn klachten een naam. Dit gedicht schreef ik vóór de diagnose.
Het geeft iets weer van wat het doet om “naamloos” ziek te zijn.
Het geeft iets weer van wat het doet om “naamloos” ziek te zijn.
Voor alle lotgenoten die het ook meemaken en nog elke dag worstelen met het gegeven dat hun ziekte geen naam heeft. Maatschappij en artsen: heb iets meer begrip/geduld voor deze groep patienten!
