Hoe meer artsen hun patiënt aankijken, hoe minder die vertrouwen in de geneesheer heeft. Dat concludeert psycholoog Chiara Jongerius, die in januari promoveerde op Gaze in medical consultations.
Deze opvallende bevinding was niet waarnaar Jongerius op zoek was. ‘De verklaring van dit fenomeen is nog een grote puzzel’, zegt ze. ‘Patiëntvertrouwen is van veel afhankelijk: toonhoogte, taal, andere aanwezigen. Oogcontact is ook een onderdeel.’ Uit conversatie-analyse bleek dat het negatieve verband tussen aankijken door de arts en vertrouwen van de patiënt mogelijk wordt beïnvloed door de verschillende manieren waarop een arts kan aankijken en wegkijken.
Jongerius promoveerde op oogcontact, maar eigenlijk ook weer niet, legt ze uit. ‘Contact veronderstelt wederkerigheid. Maar een belangrijke limitatie in ons onderzoek was dat we niet hebben gemeten of de patiënt terugkeek. De arts droeg voor de eye-tracking een bril met vijf camera’s. Aan de hand van algoritmes konden we precies zien waar de arts keek.’ Onduidelijk is dus waar de ogen van de patiënt naartoe gingen en welke invloed dat had.
Het promotieonderzoek was zo innovatief dat het vooral een aanzet tot kennis was, zegt Jongerius. ‘Tijdens de verdediging was een vraag wat artsen nu moeten doen. Maar voor dergelijke conclusies voor de praktijk is het te vroeg.’
(Bron en volledig artikel Medisch Contact)
