“Net als ieder ander wil ik meedraaien in de maatschappij, maar door hoe deze nu is ingericht gaat dat niet.” Door alle administratie die Naomi moet doen vanwege haar lichamelijke beperking, komt ze nog nauwelijks de deur uit.
De 31-jarige Naomi Vervaart uit Breukelen kampt sinds haar geboorte met de chronische spierziekte hereditaire spastische paraparese. Voor haar betekent dit dat ze gebonden is aan een rolstoel. Ook kampt ze met spasmen en verschillende lichamelijke klachten. Tegelijkertijd werkt ze 32 uur per week als programma-adviseur bij de Neyenrode Business Universiteit en probeert ze een sociaal leven te onderhouden. Maar dat laatste wordt steeds lastiger.
‘Doen wat leeftijdsgenoten doen’
“In plaats van één, heb ik twee fulltime banen.” Er klinkt frustratie door in Naomi’s stem. Eigenlijk heeft ze niet zoveel wensen. Ze wil werken, leuke dingen doen met vrienden, op zichzelf wonen. Gewoon de dingen doen die haar leeftijdsgenoten zonder lichamelijke beperking doen.
Maar op de momenten dat ze niet op de universiteit werkt, zit Naomi tegenwoordig steeds vaker thuis achter haar bureau. Inmiddels stapelen de papieren zich zo hoog op dat ze overweegt om anderhalve dag minder te gaan werken. Precies wat ze níét wil.
Verder lezen? Klik hier om naar EenVandaag te gaan!
