Cognitief psycholoog Margje van de Wiel, werkzaam aan de universiteit van Maastricht, doet onderzoek naar intuïtie in de medische wereld. Huisartsen gebruiken hun zesde zintuig dagelijks – en gelukkig maar.
Elke arts kent het: een gevoel van onbehagen of ongerustheid over een patiënt zonder precies aan te kunnen geven waarom; een gevoel van twijfel en verhoogde waakzaamheid. Niet weten wat, maar wel voelen dát er iets is. Noem het een zesde zintuig, fingerspitzengefühl, intuïtie. Artsen spreken het meest van ‘pluis’ of ‘niet pluis’.
De een ervaart het als een bijna fysieke sensatie, in de buik of op de borst, de ander beseft: als ik nu niet handel, doe ik vannacht geen oog dicht. Soms is het gevoel er meteen zodra de patiënt de spreekkamer binnenkomt, nog zonder dat er een woord is gezegd. Soms pas achteraf, wanneer de patiënt al naar huis is en de arts het consult niet uit zijn hoofd krijgt.
Al eind 19de eeuw introduceerde een hoogleraar interne geneeskunde in zijn oratie aan de Universiteit Utrecht de termen ‘pluis’ en ‘niet pluis’ als belangrijk instrument voor een arts. Zo wordt dit buikgevoel – behalve artsen kennen ook verpleegkundigen het – nog altijd genoemd.
Toch werd de toepassing ervan in de geneeskunde wetenschappelijk niet serieus genomen, en ook niet onderzocht. Een van de mensen die daar verandering in hebben gebracht is cognitief psycholoog Margje van de Wiel, werkzaam aan de universiteit van Maastricht. Sinds 2005 doet ze met huisartsen in Nederland en Vlaanderen onderzoek naar intuïtie in de medische wereld.
Zeventien jaar en vele studies later is het pluis-/nietpluisgevoel – of sense of reassurance versus sense of alarm in internationale studies – niet langer taboe. Sterker nog: medische tuchtcolleges vinden dat dat gevoel tot het diagnostisch arsenaal van de arts behoort. Dat het negeren ervan negatieve gevolgen voor een patiënt kan hebben. Een arts kan zodoende te horen krijgen: ‘Met uw kennis en ervaring had u in de gegeven situatie toch op zijn minst het gevoel moeten krijgen dat er iets niet klopt.’
(Bron en verder lezen: de Volkskrant)
