Mijn eerste keer… – Column

door Jeannette
Mijn allereerste ervaring met onzichtbaar ziek zijn, was toen ik ongeveer 18, 19 jaar was. Net verhuisd vanuit een klein dorpje in Friesland naar Amsterdam Zuid-Oost; ik was oprecht wereldvreemd, naïef en geloofde iedereen. Daarnaast had mijn adoptie al de enige problemen qua emoties teweeg gebracht, maar dat besefte ik toen nog niet. Negatieve ervaringen met nogal de verkeerde ‘vriendjes’ had ik volop gehad en dus verhuisde ik naar de mooie hoofdstad. Ik hoor het mezelf nog zeggen ‘Nee papa, het is geen vlucht en ik ga alleen tijdens de zomervakantie’. Not. Ik kwam pas na vijf jaar terug.

Amsterdam

De kennismaking met het Westen was overwhelming op zijn zachtst uitgedrukt. Mijn ouders hebben mij vanuit het Christelijke Gereformeerde geloof opgevoed mét als bonus de opvoedkunde van ‘de oude stempel’. Heb uw naasten lief, iedereen is gelijk (en onderscheid qua afkomsten is er niet), niet geleerd om discussies en ruzies aan te gaan en steek je hoofd niet boven het maaiveld uit. Arbeidsethos kende ik ook en dus werkte ik op een gegeven moment én als verkoopster en als administratief medewerkster, waardoor ik uitkwam op 6 of 7 dagen per week werken.

Het eerste jaar in Amsterdam was warrig en chaotisch. De eerste maanden woonde ik samen met toen mijn beste vriendin, maar dat werkte uiteindelijk niet. Ik ben gaan rondkijken en vond al snel een eigen plekje. Nou ja, eigen plek; Ik ben dat jaar denk ik wel 8 tot 10 keer verhuisd. Alles was tijdelijk en ik was knetter afhankelijk van anderen.

Die anderen waren soms ook vriendjes die mijn vriendjes niet waren, maar eigenlijk mij de seksindustrie in wilden hebben. De een deed het onder het mom van ‘mag een vriend een keer mee doen’ en de andere liet me dag en nacht kennismaken met blowen. Godzijdank is het niet gelukt en ben ik op wat voor moment dan ook weg gegaan. Vraag me niet hoe, maar laten we zeggen dat ik opeens wakker werd. In diezelfde tijd heb ik dus altijd werk gehad, gesport, ben op stap gegaan en had soms geen eten.

Tegen de tijd dat ik in een rustiger vaarwater kwam (ik kreeg een lieve vriend en daarmee vastigheid), was mijn hoofd niet waar het moest zijn en mijn hart wist niet hoe om te gaan met intimiteit.

Na een vakantie in Suriname met hem en zijn familie kwam ik terug compleet in de war.

Alles bij elkaar was het de druppel. Ik wist niet meer of ik van voren of van achteren leefde, oververmoeid tot op het bot en ben hele dagen/periodes kwijt. We waren toen net gaan samenwonen, maar ik kan me er weinig van herinneren.

Het UWV stuurde me destijds tijdens een beoordeling halverwege(?) het gesprek naar huis, want ik was zo van t padje af dat er geen gesprek met me te houden was.

Het advies

De specialisten hadden me in het ziekenhuis onderzocht en ik kon blij naar huis gaan, want ‘mevrouw, er is fysiek niks aan de hand, het zit tussen uw oren’.

Oké prima, dan zoeken we het op psychisch gebied en zocht ik hulp bij het GGZ. Omdat ik zo niet bij de tijd was, zeg maar, konden de gesprekken niet heel erg diepgaand zijn en kreeg ik het advies om eerst maar eens rust te creëren. Dus naar buiten gaan, wandelen, frisse lucht en leuke dingen doen.

En dat advies werd niet begrepen. Compleet niet begrepen door mijn omgeving. Mijn directe omgeving begreep het uiteraard wel, maar toenmalige collega’s en kennissen, nee hoor. Uitspraken die ik zo vaak heb gehoord, waren:

• Jij? Jij bent niet ziek hoor, je kunt wel buiten lopen, maar niet werken?!
• Jij moet gewoon een paar keer op stap gaan, een lekker weekendje hebben en dan kun je er weer tegenaan.
• Volgens mij is er niks met je aan de hand hoor, je staat nu toch ook te lachen?

Al die opmerkingen, het onbegrip, de blikken…het deed me pijn, maakte me verdrietig en zorgde ervoor dat ik op een gegeven moment niet meer mijn huis uit wilde.

En nogmaals: ik was toen 18 jaar of 19 jaar – zag er natuurlijk van de buitenkant uit alsof ik in de bloei van mijn leven was (had ik natuurlijk ook moeten zijn, op een positieve manier), wist ik toen nog niet dat ik een innerlijke belevingswereld mocht hebben en kon ik niet op de juiste manier communiceren. Ik voelde me nietig, klein en minderwaardig.

Resultaat

Mijn allereerste ziekteperiode was de ergste en vooral gebaseerd op deel I (emotioneel/mentaal) die ik heb gekend en heeft me zeker voor de rest van mijn leven getekend. Gelukkig steeds minder en minder, maar ik vind het een moeilijk iets om kwijt te raken of te negeren.

Vrijheid en geluk zit voor mij niet meer in de materiële dingen, al zou ik heel erg blij zijn met meer financiële vrijheid, maar zet mij een patatje oorlog of een goede sushi voor mijn neus met mijn familie en of vrienden en ik ben gelukkig.

Voor nu is dit mijn eerste column en moet je het hiermee doen 😀 !

Tot snel!

Groetjes Jeannette