Belemmeringen – Column

door Madelon

Dingen waar je normaal niet zo bij stil staat zijn nu ineens van die grote dingen. Neem nou fysiotherapie. Vorig jaar zomer brak ik mijn linker knie (of eigenlijk tibia plateau) en scheurden mijn enkelbanden in van mijn rechterbeen terwijl we net drie dagen op vakantie waren. Ik kon eindelijk fatsoenlijk mee zonder al te veel duizelen, dus hup naar de rivier. Daar kwamen we niet aan, wel in het ziekenhuis.

Maar goed, gebroken en ingescheurd bleek een paar dagen later in Nederland. En moest geopereerd worden. Oké, dan krijg ik dus narcose, maar hoe gaan mijn evenwichtsorganen daar op reageren? Dat kon niemand mij vertellen. Normaal vinden mensen het juist fijn dat ze tijdens zo’n operatie niks mee krijgen en wordt daar überhaupt niet over gesproken. Bij mij dus wel, want ik heb geen zin in de combi pijn en duizelig. En pijn had ik al genoeg doordat ik aan beide benen wat had. Duizelen stopt bij mij ook nooit, maar was opvallend genoeg redelijk te doen op dat moment.

Gelukkig had ik een erg meedenkende anesthesist die aangaf dat ik ook voor een ruggenprik kon kiezen in dit geval. Dat had sowieso geen invloed. Dus daar kozen we voor. Overal waar ik kwam voor die operatie, gaf ik aan dat ik een evenwichtsstoornis had, waardoor het dus ook overal kwam te staan en iedereen er rekening mee kon houden. Dit klinkt overdreven, maar op het moment van een duizelaanval is het erg fijn als je niet hoeft uit te leggen wat er aan de hand is. Voor en na de operatie zorgde het er ook voor dat iedereen die iets kwam controleren ook vroeg naar mijn duizeligheid of aangaf dat iets kon zorgen voor meer duizeligheid zoals sommige medicatie. Dit zorgde dan voor minder stress bij mij.

Na een paar dagen mocht ik naar huis en begonnen na zes weken de bezoekjes van de fysiotherapeut. Dezelfde die ik had gehad vlak na mijn ontsteking op het evenwichtsorgaan, dus zij was al een heel groot deel op de hoogte van wat ik wel en niet kon. Voor haar ook aanpassen, want ze kan mij niet dezelfde dingen laten doen als een ander met dezelfde breuk. Op een crosstrainer hoef je mij bijvoorbeeld niet te zetten want daar word ik hoorndol van. Gelukkig heb ik een fysiotherapeut die weet wat ze doet en dus trainen we nu met oefeningen die zowel mijn knie sterker maken als mijn evenwichtsorganen triggeren.

Men gaf aan dat het herstel een half jaar tot een jaar zou gaan duren, bij mij zal dat iets langer gaan duren. Het zij zo, ik kan me thuis redden met de dagelijkse dingen. Soms met een kleine aanpassing of hulp, maar dat is niet het ergste. Wel hoop ik dat de pijn nog wat minder wordt, want die is nog dagelijks aanwezig.

Slechte weken
Zo ook met mijn slechte weken. Constant maar zware duizeligheid, zwiepers, uiteraard meer moe en al snel kom je dan op de vraag: wat is er aan de hand/wat speelt er waardoor mijn evenwichtsorganen weer dwars gaan liggen? En soms kom je daar achter voordat het allemaal erger wordt. Vaak kom je er niet achter of pas achteraf achter wat er speelde. En dat kunnen de knulligste dingen zijn: je bril die niet goed zit, constant wisselen van weer, vermoeidheid, teveel lawaai, teveel of te weinig licht, teveel of te weinig bewegen, hormonen, verkoudheid, griepje, stress en ga zo maar door. Mensen vinden het vaak zo apart dat dingen rondom mijn ogen zoveel triggeren, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo gek. Mijn ogen nemen zoveel over van mijn evenwichtsorganen.

Zo heb ik vorig jaar een nieuwe bril gekregen (of eigenlijk 4). De eerste twee waren bij een opticien hier in de buurt. Prima opticien! Alleen niet met mijn hoofd. Toen ben ik op advies van de arbeidsdeskundige naar een optometrist in Heemskerk gegaan. Daar zijn mijn ogen binnenstebuiten gekeerd en kreeg ik een prisma bril. Daar moet je wel even aan wennen, kan ik je zeggen. Maar dat lukte! Toen door voor de zonnebril. En daar kon ik maar niet aan wennen. Zo apart. Dezelfde sterkte, zelfde prisma alleen zonnebril. Komt het dan door de donkere glazen mevrouw? Nee, want met zon (minder charmante) overzet bril heb ik nergens last van. Na lang zoeken kwamen we erachter dat de bolling van het montuur anders was dan mijn ‘gewone’ alledaagse bril. Met veel rechtbuigen kan ik hem nu op, maar eerlijk is eerlijk: het liefst zet ik die on-charmante overzetbril op want daar heb ik het minst last van. Dus als er een nieuwe bril moet komen, komen er twee dezelfde brillen alleen één met gewoon glas en één wordt een zonnebril….

Ook loop ik ’s avonds niet makkelijk alleen in het donker rond, omdat ik dan geen goed focuspunt heb om de boel recht te houden. Mijn ogen zorgen er dus simpelweg voor dat mijn beeld op goede dagen recht blijft. Op slechte dagen helpt weinig en blijf ik het liefst liggen, maar ook weer niet te lang want dan worden die evenwichtsorganen weer lui en dat kan juist ook weer zorgen voor meer duizeligheid. Man man man, wie die evenwichtsorganen heeft uitgevonden…

Al met al is balans vinden tussen inspanning en ontspanning enorm belangrijk!